1938 YILINDA ÇOCUKTUM
10 KASIM 1938’de, köyde yaşayan bir çocuktu Kezban Sarıkaya. Kendisi ile o günler hakkında konuştuk:
“Atatürk öldüğünde, köyde 7 -8 yaşlarında idim. O zaman köyde radyo yok, yol yoktu. Ölüm haberinin nasıl geldiğini hatırlamıyorum.
Mutlaka acı haberi ilçeye gidenler getirmişlerdi. Köyümüzde Karahasanoğullarından Gofgof Ali lakaplı bir amcamız vardı. Filistin Cephesinde savaşmış ve 3 yıl İngilizlerin elinde esir kalmıştı. O, Atatürk’ün ölüm haberine çok üzülmüştü.
Bize:” Ah bilseniz çocuklar, Atatürk öldü diye şimdi dağlar taşlar kuşlar bile ağlıyorlar. Biz savaşlarda, esir kamplarında neler çektik bilemezsiniz. Bu vatanı düşmanlardan temizlediğimizi unutmayın, çoluğunuza çocuğunuza da öğretin, hainlik etmesinler. Atatürk’ün ömrü cephelerde geçti, biz onun ne kahraman olduğuna şahit olduk. Ben Filistin’de İngilizlerin elinde 3 yıl esir kaldım. Esir mübadelesinden sonra vatanıma geri dönebildim. Yıllar sonra Atatürk’ün kıymetini unuturlar diye çok kahırlanıyorum. ” dedi.
Ali amcanın üzüntüsü ve yası hala aklımdan çıkmaz. Atatürk ölünce köyde herkes ağladı, ben de ağladım. Herkeste, düşman tekrar ülkeyi işgal eder, savaş olur endişesi vardı. Köy halkı savaş yıllarından bezgindi. Benim dedem, Kafkas cephesine gidip geri dönmeyen askerlerdendir. Annem, ölene kadar babasını gelir diye bekledi. Ben bu gün 85 yaşındayım, bu vatanı bize armağan ettiği için Atatürk’ü rahmetle anıyorum. Bu vatan için emek veren kahramanların hepsine Allah’tan rahmet diliyorum. “ dedi
Bu ülke kolay kazanılmadı, mirasyedi mantığı ile bakamıyoruz. Toprağın her karışı kıymetli, ülkenin her bireyi çok değerlidir. Popüler siyaset oyunlarına, dış kaynaklı örgütlenmelere pabuç bırakacak lüksümüz yoktur.
Sinop sıcak haber
Servet Göksu
Bir yanıt bırakın