Sevda Ö. Tüyben Yazdı; Eylül Küskünlüğü….

YAZI DÜKKANI
AKADEMİ YAZARLARI
SEVDA Ö. TÜYBEN
EYLÜL KÜSKÜNLÜĞÜ

Yokluğun kederli gülümsemelerin gamzesinde sağaltıyor şimdi kendini.
Eylül’e küskünlüğümüz de
böyle bir sonbahar sabahına denk gelmişti, anımsa…
Göçmen kuşların ardından
el sallarken o sabah,
kargaları sevmeye karar vermiştik biz seninle.
Avucumuza sığmıyor diye
hani güneşi de fırlatmıştık o gün denize.
Bazen Nevizade’li akşamlarımız olurdu kederlendiğimizde.
Efkârları ortalığa dağılırdı anason kokulu dostların.
Masalardan masalara içli türküler ısmarlanırdı.
Biz seninle uzaklara sövüp, göğsümüzde yetiştirdiğimiz kor güllerini sulardık gözlerimizle.
Sen aşkı betimlerdin,
memleket derdin.
Ben aşka kalbim derdim,
susardık…
Sonra sen dudaklarındaki sancıyı alnıma konduruverirdin.
Sen kısa şiirleri severdin.
Ben, senin sevdiğin kısa şiirleri uzuun uzun okumayı severdim.
Düşlerimiz zehirlemesin diye
‘Karbonmonoksitsiz’ ortamlarda sevişirdik seninle.
Bu yüzden kış bastırdığında sevmekten vazgeçerdik birbirimizi.
Sonra bahar gelirdi,
cemre olup yeniden düşerdik
birbirimizin yüreğine.
Tenine sığındığım her gecenin sabahında,
İpekten bir kefene sarıp
cami avlusuna terkederdim ümitsizliğimi.
Ve yalınyürek kaçardım yanında unuttuğum kendimden.
Ah sevgilim,
Şimdi yokluğunun manifestosunu yazarken kalbim,
varlığının eşiğinden içeri atamıyorum kendimi.
Ve yokluğum yokluğuna denk geliyor,
Umursuz tanrıların ellerindeki terazide…

#yazıdükkanıkültürsanateğitimyazıları
#sevdaötyüybenşubatyazıları
#eylülküskünlüğü