Gecenin 2’nde Ümraniye’deki evimizden çıktık yola Çanakkale’ye gitmek için. Gece olduğu için trafik yok ve yol boş diye eşim gaza basa basa gidiyor. İstanbul’u çıktık aniden bi takur tukur ses gelmeye başladı. Hemen firene basa basa yavaşlamaya başladı. Annem ve kızım panik yapmaya başladılar ‘’ne oluyor’’ diye. ‘’Lastik patladı, korkulacak bir şey yok’’ dedik. Hemen sağda durduk. Araba çok hızlı olduğu için birden bire duramazdı biraz gitmek zorunda kaldığı için lastik iyice parçalandı.
Etrafı bir duman, bir koku sardı. Tabi ki biraz panik yaşadık, hiç beklemediğimiz bir durumdu. Annem ‘’eyvah eyvah’’ demeye başladı. Yetişmemiz gereken Gökçeada’ya giden bir feribot var ve saat 9’da kalkıyor. Ne yapıp edip o feribota binmemiz gerekiyor. Eşim ‘’sakin olun yedek lastik var yarım saatte hallederim’’ dedi. Arabadan yedek lastiği indirip, levyeyi çıkardı patlayan lastiği değiştirmek için vidalarını açmaya başladı. Bir iki tanesini sökmüştü ki arkadan bir araba yaklaştı arabadan iki genç indi. ‘’Geçmiş olsun amca yardıma ihtiyacınız var mı? dediler. ‘’Yok sağol ben hallediyorum’’ dedi eşim. Yardıma gelen gençler, ‘’Tamam geçmiş olsun’’ diyerek arabalarına bindikleri anda eşim ‘’eyvahhh anahtar kırıldı’’ diyerek arabalarına binen yardım sever gençlerin yanına koştu ve ‘’Anahtar kırıldı sizde var mı?’’ diye tekrar yardım istedi.
Gençler ‘’Evet var amca’’ diyerek hemen yardıma başladılar. On dk. da lastiği değiştirdiler. Siz lastikçi misiniz? dedim. Yok abla biz aşçıyız halden geliyoruz, sizi görünce yardım edelim dedik.
Gecenin 2’nde gönüllü olarak bize yardıma gelen bu gençleri Hızır yolladı bize diye düşündüm. Gece yarısı imdadımıza yetişen gençlere ‘’Yeriniz nerede?’’ dedim.
Kartlarını verdiler ve Silivri’de yol kenarında Antep Sofrası lokantamız var dediler. Biz de kendilerine çok teşekkür ettik. Annem bi taraftan Allah razı olsun, Hızır gibi yetiştiniz diye çok dua etti. Bilemiyoruz artık daha ihtiyacımız olmadan yaradan bize yardım yolladı, birinin duası mı? yoksa verdiğimiz bir sadakamı buna sebep oldu bilinmez. Biz de Çanakkale’den dönüşte arayıp bir Antep Sofrasına misafir olduk. Lokantayı iki kardeş işletiyorlarmış. Gecenin bir yarısı bu olay İstanbul’da başımıza gelse kimse durup yardım etmez. Küçük şehirlerde insanlık hala yaşıyor olmalı ki bu beni çok mutlu etti.
Halime Şahin (07.04.2017)
Bir yanıt bırakın