Celal Çatal Hoca Yazdı ; 76 Yaşında Huzur Evi Arıyor, Yer Yok ! Dışarıda Kaldı!…

Size sesleniyorum
Altı yılı geçti, Boyabat’a huzurevi yapılmaya teşebbüs edildi. Temeli atıldı ama bir türlü inşaatı tamamlanamadı. Konu ile ilgili defalarca köşe yazıları yazdım. İhtiyaç dedim, yardım severleri yardıma davet ettim. Davetime icabet edenler oldu. Yardım yapmaya söz verenler oldu. Bunlar sevindirici idi. Bazıları yazılarımın altına yorumlar yazarak; “Türk geleneklerine karşı, İslam inancına karşı bir iş yapılıyor, bu yapılmamalı”, diye yorumlar yaptılar.

Şimdi onlara sesleniyorum. Bakalım kaç kişi; “ben Müslüman ve Türk’üm, hem soyum hem inancım gereği yardıma ihtiyacı olanın yardımına koşacağım”, diyecek.

Bir hemşerimiz var. 76 yaşında.
Bu amcamızın 4 çocuğu ve bir karısı vardı. Onlara gül gibi baktı. Çocuklarını büyütüp evlendirdi, iş güç yuva sahibi yaptı. Çocuklarının hepsi ekmeğinin peşinden koşup köyü terk etiler ve gurbete yerleştiler.
10 sene önce karısı rahmetli oldu.
Amcamız 10 senedir kimseye muhtaç olmadan hayatını sürdürdü. Ama şimdi yaşı ilerledi, ufak tefek hastalıkları da çıktı.
Artık kendi ihtiyaçlarını karşılayamayacak, yemeğini yapamayacak durumda. Kış geldi, havalar soğudu odununu kesip sobasını yakamayacak durumda.
Çocukları yanlarına alıp bakmıyorlar.
Çaresiz.

Huzurevi arıyor ama huzurevleri dolu. Sıraya yazılıp bekleyecek. Sıra ne zaman gelirse çağırılacak.

Haydi, huzurevinin yapılmasını uygun görmeyenler, destek olacakları yerde köstek olanlar, size sesleniyorum. Bu amcayı biriniz alın da kışı rahat geçirsin. Ölene kadar bakamıyorsanız da o karşı geldiğiniz huzurevlerinden birine sırası gelene kadar bakıverin.
Yazmakla olmuyor!
Karşıyım demekle olmuyor!
Hayra engel olmakla olmuyor!
İcraata bakalım!
Hey! Duydunuz mu, size sesleniyorum!